De betere vakantieplanners onder ons, ik hoor daar overigens niet bij, zijn op dit moment al bezig met het plannen van de zomervakanties, of hebben die plannen al lang gemaakt. Op weg naar het Zuiden? Dan bent u 99 van de 100 keer van plan om de péage te volgen.

U weet dat u in Frankrijk niet gedwongen bent om voor de péage te kiezen. U kunt ook gewoon de Route National nemen. De Route National leidt ons door dorpjes met stoplichten en langs overstekende schattige opaatjes met stokbrood. De wegen zijn gratis, maar voor de afstand Amsterdam-Madrid betekent het wel zestien dagen rijden in plaats van twee. En dat is nou precies de reden voor de meesten om te kiezen voor betaald gemak. De moderne mens zoekt niet naar kostenreductie, dat deden onze oma’s die de oorlog nog mee gemaakt hebben. De moderne mens zoekt naar gemak. Biedt mij wat ik wil en ik betaal u wat u wilt.

De muziekindustrie vijftien jaar geleden (lees de boekenbranche twee jaar geleden), had haar zaakjes prima op orde. Distributie van content ging via fysieke dragers. De grote muziekmaatschappijen (heetten vroeger zelfs majors, maar nu yesterday’s) hadden vestigingen in de meeste landen van de wereld en verkochten platen of cd’s via de platenzaak. Iedereen was tevreden en er werden bakken met geld verdiend.

Maar toen kwam de digitale snelweg. En op die snelweg hadden de majors geen enkele positie. Gratis en voor niets reisden consumenten met het grootste gemak over die snelweg en wisselden muziek films en boeken uit zonder schijnbare beperking. Er was geen sprake van péage.

En dus bedachten wat minder slimme strategen dat het codewoord voor de nieuwe tijd zou worden “hinderen”. We maken het onze consumenten moeilijk, zo dachten ze. We houden de prijzen van digitale content hoog, we blokkeren de toegang tot de snelweg en we vervolgen iedereen die te hard op die snelweg rijdt. Met het bekende gevolg. De muziekindustrie is in tien jaar tijd 65% van haar omvang kwijt geraakt. Volgt de boekenbranche haar voorbeeld, dan kunnen we de situatie in 2020 nu uit tekenen.

Het wordt tijd om te gaan faciliteren. De hele contentindustrie moet met elkaar samen werken om een zo goed mogelijk functionerende péage te maken. Breed, goed onderhouden, makkelijk toegankelijk en zonder snelheidsbeperking. Op die snelweg staan tolpoortjes, want dat gemak en snelheid geld kosten is voor de moderne mens vanzelfsprekend. Die tolpoortjes worden zo ingericht dat gebruikers er zo snel mogelijk door heen kunnen. Wie denkt geld te kunnen verdienen langs die snelweg, moet zijn bedrijf er heel makkelijk tegen aan kunnen klikken. Bent u een winkelier met een bijzondere doelgroep? Klik…sluit maar aan op die snelweg.

Het auteursrecht op de digitale snelweg veranderen we van de een op de andere dag van een verbodsrecht in een vergoedingsrecht. Nooit meer als u wat van mij wilt, dan komt u met uw pet in uw hand toestemming vragen en bepaal ik de prijs.Nee, voortaan is het, ja u mag mijn content zo vaak en zo veel als mogelijk gebruiken, als u maar betaalt. En de prijs wordt bepaald door de markt. En dat laatste betekent dat nooit meer wordt afgerekend over omzet, maar over winst. Heeft u een nieuw businessmodel? Klik maar aan de snelweg. Lok zoveel mogelijk mensen naar uw aire de service of uw aire de repos.

De muziekbranche heeft de strijd al verloren. Al haar slagkracht en middelen is deze olifant kwijt geraakt door te trachten alle mieren om haar heen te vermorzelen. Maar voor de boekenbranche is het nog niet te laat. Er is nog tijd en er is nog geld. Beschermen is dood, faciliteren is in. Vive le péage.