“Spare”
Tot nu toe associeerde ik spare voornamelijk met spareribs, het is vandaag de dag natuurlijk bijna vloeken als je opbiecht dat je wel eens spareribs eet, maar ik beken. Dezer dagen betekent spare niets meer of minder dan Harry. Ik vind de aanduiding Harry (er zullen vast Harries zijn onder de lezers, sorry) eigenlijk meer een soort kwalificatie. Als ik iemand terecht wijs omdat hij iets doet wat niet zo handig is, dan roep ik “Zeg Harry, dat is niet zo slim hè?”. En dezer dagen word ik in mijn gelijk bevestigd omdat de Prinselijke Harry zijn koninklijke was heeft buiten gehangen in het boek getiteld “Spare”, in het Nederlands “Reserve”.
Als ik de publiciteit een beetje volg dan heeft Harry dat gedaan omdat hij tegengas wil bieden aan het Britse koningshuis. In zijn ogen worden hij en zijn echtgenote in een kwaad daglicht gesteld door dat in zijn ogen vermaledijde koningshuis, gaat om zijn eigen broer en vader hè. En dus besloot Harry zijn eigen visie op de werkelijkheid te geven. Heeft Harry gelijk in zijn opsomming van feiten? Heeft het Koningshuis gelijk in haar weergave? Ik zou het bij God niet weten. Ik ben er immers niet bij geweest en dus kan ik er geen oordeel over vellen. Waar ik wel iets over kan zeggen is dat ik het over het algemeen niet echt sjiek vind om over privé zaken met anderen te praten. Zo heb ik ooit met kromme tenen naar een man staan luisteren die op een feestje luidkeels klaagde dat hij te weinig seks had met zijn vrouw (was natuurlijk wel duidelijk waarom die vrouw daar van af zag). Dus als Harry besluit zijn familie met naam en toenaam van alles en nog wat naar hun hoofd te slingeren, dan vind ik dat niet netjes, niet gepast en eigenlijk oerdom.
Harry maakt het allemaal nog een beetje erger door en passant op te biechten dat hij tijdens zijn verblijf als soldaat in Afghanistan 25 Afghanen zou hebben gedood. Naar verluidt staat er in het boek “het was niet iets waar ik voldoening uit haalde, maar ik schaamde mij er ook niet voor”. Inmiddels gaan er in en buiten Afghanistan al stemmen op om Harry voor het internationaal strafhof te dagen om deze ontboezeming. Geen idee of dat kans van slagen heeft, maar ik heb wel het idee dat je toch wel een enorm rund moet zijn om dit in een boek te zetten. Het is domweg alleen al respectloos richting de mensen die zijn omgekomen, of dat nu in een oorlogssituatie was of niet.
Desgevraagd spreekt de uitgever van dit boek, van een blij en trots uitgeefteam en van toenemend enthousiasme bij de boekhandel.
Dan vraag ik me af of er binnen het trotse uitgeefteam en bij de enthousiaste boekhandel nog enige “reserve” is geweest. Is het handel is handel of mag er af en toe ook een onsje zelfreflectie bij? Beware for this spare.