Wie is er niet geweest? In Seoul de hoofdstad van Zuid-Korea, bedoel ik. Marleen Seegers in ieder geval wel. Nu moet ik eerlijk opbiechten dat ik Marleen Seegers niet kende voordat ik haar stuk in Boekblad las over haar bezoek aan Seoul. Maar dat kan wellicht komen omdat ze weliswaar een Nederlandse naam heeft, maar als agent (2seas agency) werkt in de Verenigde Staten.

Ik werd door het artikel getrokken om twee redenen, allereerst omdat Marleen over Seoul schrijft en toevallig ben ik daar nog niet zo lang geleden ook geweest, daarover hieronder meer. Maar ook omdat ze in een terzijde beschrijft dat in Zuid-Korea twee jaar geleden een vaste boekenprijs is geïntroduceerd. Ze schrijft daarover: “Niet alle uitgevers die ik sprak waren daar blij mee; volgens hen zijn boeken nu te duur en is de boekenverkoop daardoor teruggelopen”. Mij geeft zo’n zinnetje te denken, maar ik weet inmiddels ook dat elke indicatie dat een vaste boekenprijs geen gunstig effect zou hebben, door de gelovigen wordt weg gehoond, dus doe er meer wat u wilt.

Seoul dan. Ik zal mijn bezoek nooit vergeten. Ik bezocht de stad met een collega ter gelegenheid van een congres over mededingingsrecht. Ik had van tevoren twee waarschuwingen van kenners meegekregen: Koreanen proberen je onder de tafel te drinken en zijn afstandelijk.

Ik schoof bij een officieel diner aan en zette me schrap om enorme hoeveelheden alcohol te verwerken. Ben ik normaal gesproken niet zo’n fan van, omdat daar doorgaans alleen maar saaie gesprekken gevoerd worden, maar ach eten moest ik toch. Ik zat naast een Koreaanse man, met de naam Sung Moon, die zichzelf lachend voorstelde als Sun Moon. We waren nog geen vijf minuten samen onderweg of hij vertelde dat hij een jongere vrouw had (20 jaar jonger, hij was zelf een jaar of 50) en dat zijn vrouw graag kinderen wilde en hij nog aarzelde. Hij vroeg op de man af, wat ik zou doen. Ik gaf hem mee dat als hij van zijn vrouw hield en van kinderen in zijn algemeenheid, ik het zou doen in zijn geval. Dat kan ik makkelijk zeggen, want ik heb het gedaan in mijn geval. Hij leek een mentale aantekening te maken.

Vervolgens heeft hij mij in geuren en kleuren uit de doeken gedaan dat mensen in Zuid-Korea, hij ook, voortdurend leven met de angst dat die halve gare uit Noord-Korea een kernaanval op Seoul uitvoert (ligt maar 30 kilometer van de grens). Die angst bepaalt voor veel mensen hun leven, ze leven alsof de dood ze op de hielen zit, zoals ik wel eens gelezen heb dat mensen leefden in het vooroorlogse Berlijn. Dat verhaal maakte diepe indruk op me. Niet in de laatste plaats omdat dit de dag was waarop Trump aan Kim Jong-un liet weten dat hij de grootste atoomknop op zijn bureau had.

De volgende ochtend zat ik om 11 uur wat in mijn hotelkamer te werken tot ik plotseling een alarmbericht op mijn telefoon kreeg, in het Koreaans wel te verstaan. Ik keek er een tijdje verbaasd en licht verontrust naar tot ik in de gaten kreeg dat ik als ik op de tekst klikte een Engelse omschrijving kreeg die het karakter van het bericht weergaf. Die omschrijving luidde aldus: “DANGER” , “hide now immediately”, “accident of thermo geographical nature”. Als versteend bleef ik naar mijn telefoon staren. Ik keek naar buiten, vanaf mijn hotelkamer op de 21^e verdieping en speurde onwillekeurig de horizon af op zoek naar inkomende raketten.

Wat moest ik doen? Mijn vrouw bellen? Het was in Nederland 7 uur vroeger en die lag dus om vier uur in de nacht hoogstwaarschijnlijk heerlijk te tukken. Ik bedacht mij dat het eerste wat ik moest doen het bericht checken was. Ik trok mijn schoenen aan, stak telefoon en portemonnee bij me en liep naar de lift. Die deed het…Tijdens de reis met de lift stelde ik me voor dat ik hetzij rennende mensen zou zien als ik in de lobby zou aankomen, hetzij niks aan de hand. De deuren gingen open en ik zag een volstrekt verlaten lobby, het eerste wat ik dacht was, shit ze zitten al in de schuilkelder. Toen zag ik in de verte een vrouw achter de receptie. Ik liep naar haar toe en liet haar het bericht lezen met de vraag het te vertalen. Ze glimlachte en zei: this is a warning sir, we have a heatwave and elderly and sick people are advised to stay inside.

Hans Bousie