Miami associeerde ik tot voor kort met zee, bikini´s, cocaïne, snelle auto´s en Miami Vice natuurlijk. Ik kan uit eigen waarneming melden dat de snelle auto´s en de bikini´s kloppen en aan de zelfkant van Miami´s samenleving heb ik nog niet gesnoven. Dus of die andere associaties kloppen weet ik nog niet. Maar sinds een paar dagen zijn er nieuwe associaties: een niet al te mooi betondorp (lijkt wel wat op de hoogbouw van Houston) en heel lekker weer. Ik ben voor het eerst in Miami vanwege de Winter Music Conference. Nou als je dit winter noemt (30 graden), dan ben ik wel benieuwd hoe het er hier in de zomer uit ziet, skiën zal er ook dan wel niet in zitten schat ik zo. Midem is een aflopende zaak en dus moest ik naast Eurosonic Noorderslag even goed nadenken of ik nog ergens anders heen wilde om de business te ontmoeten. En dan heb je dus Miami en Austin. In Austin was ik toevallig vanwege een kartelschadezaak een paar maanden terug al geweest en dus werd het Miami. Voor de mensen die alleen wat van muziek weten een korte uitleg. Als een groep ondernemingen de prijs voor hun producten kunstmatig hoog houden, dan betaalt iedereen dus te veel. De schade die daar door ontstaat heet kartelschade en ik houd me bezig met het internationaal terug halen van die schade (nee niet als een soort repoman, maar gewoon in de rechtszaal).

Maar even terug naar mijn andere leven. De absolute hoofdreden waarom ik naar een Miami ga is omdat het me een goed gevoel geeft. Het man van de wereld gevoel. Kijk mij nou de halve wereld overvliegen om direct na aankomst bij de bagageband met de Spinnin delegatie aan de praat te raken. Je vliegt in feite van Nederland naar Nederland dus. Naar buiten toe hang ik natuurlijk ook het verhaal op dat het belangrijk is om mijn klanten te ontmoeten en de vinger aan de pols van de (in dit geval EDM) muziekindustrie. En ik moet zeggen, ik ben er blij mee. Eerst en vooral met het mooie weer, zit je daar met je slippertjes aan het strand te overleggen met je klanten, het kan slechter. Daarnaast begin ik steeds meer enthousiast te raken over het land dat weliswaar nu nog de `Verenigde` Staten heet, maar dat aan interne twisten ten onder lijkt te gaan. Dat gevoel alsof je voortdurend door een filmset heen wandelt. Alleen mijn planning sucks. Omdat ik in Washington (ziet u hoe belangrijk ik ben?) moet zijn vanwege een andere kartelschadezaak, vlieg ik vandaag al weer Miami uit. En dat terwijl het festival eigenlijk gisteravond pas echt begonnen is en de hoogtepunten nog moeten komen. Ik moet duidelijk nog werken aan mijn work-party balans.

Hans Bousie