Wat heb ik eigenlijk aan een uitgever? Een verzuchting die menig auteur dezer dagen slaakt. Hoe makkelijk is het niet zelf je boek online te zetten via Amazon en dan maar wachten tot de royalty’s je als gebraden duiven in de mond vliegen. Amazon is in die opvatting het equivalent van het hiernamaals voor de gemiddelde martelaar, alleen tekent die niet voor gebraden duiven (zijn duiven eigenlijk halal?) maar voor een kudde maagden.

Deze verzuchting werd alom geslaakt bij een bijeenkomst vorige week van de Amsterdamse Academische Club (AAC) met als thema “de toekomst van het boek”. Aan schoven the usual suspects, oa Joost Nijsen, Fabian Paagman en Bob van Duuren, onder leiding van Christiaan Alberdingk Thijm (CAT), die er, zoals we dat van hem kennen, een mooie catshow van maakte.

We weten allemaal dat we niet weten wat de toekomst brengt. Dat maakt natuurlijk ruimte voor gedragen bullshit en zo geschiedde. Dit keer werd de onzin niet gedebiteerd door uitgevers of boekverkopers, maar door het publiek, voor een groot gedeelte bestaande uit auteurs.  Breed gedragen leek de opinie van vele aanwezige auteurs bij het AAC dat uitgevers er eigenlijk niet meer zo toe doen en boekhandels eigenlijk ook niet. Een schrijfster verwoordde het als volgt. Ik leg mijn boek gewoon bij Bol.com, die hebben tenminste alle boeken op voorraad en dan gebeurt er meer dan bij de gemiddelde uitgever en boekhandel. Joost Nijsen probeerde vriendelijk zijn meerwaarde uit te leggen, auteurs zijn immers voor een uitgever gewoon handel, dus om zo iemand nu meteen voor domme koe uit te maken gaat ook een beetje ver.

Paagman ging een stapje verder, hij noemde de schrijfster in kwestie “niet helemaal goed geïnformeerd”, dat is Haags voor “domme koe”. Immers wist de schrijfster niet dat Bol geen voorraad houdt en dat de boeken die Bol levert net zo makkelijk door alle boekhandels in Nederland met een site (zo’n zevenhonderd in getal volgens Paagman) geleverd kunnen worden? De schrijfster leek het niet uit te maken. Bol is gewoon makkelijker punt (com). Met een machtige armbeweging werden alle boekhandels met de grond gelijk gemaakt. Ook voor de uitgevers hadden de aanwezige auteurs weinig goeds over. Met uitgevers maakte je toch alleen maar ruzie. Uitgevers verdienen veel te veel geld en je kunt tegenwoordig alles zelf.

Ik stond aan de zijlijn en keek toe. Af en toe werd ik om commentaar gevraagd wat ik dan vanzelfsprekend uiterst genuanceerd leverde (u kent mij), maar diep in mijn hart voelde ik een ongekende woede opborrelen. Waarom niet mijn machinegeweer tevoorschijn gehaald en het hele schrijversvolkje neergeschoten? Waarom niet op die manier een einde gemaakt aan de eindeloze kortzichtigheid die werd geëtaleerd? Waarom niet gewoon gezegd tegen de schrijfster in kwestie dat ze een domme koe was?

Boekenvakkers zijn bang voor schrijvers. Zonder schrijvers immers geen boeken! Schrijvers zijn heilig. En dus wordt onzin door schrijvers gedebiteerd, toch geslikt. Ik zeg boycotten die bende. Gewoon een tijdje niet uitgeven. Iedereen weet immers dat er wanstaltig veel geld verdiend wordt door uitgevers en boekverkopers, dus die kunnen het wel even uitzingen. Ik roep bij deze op tot een boycot van drie maanden (lekker de winter door). We geven geen boek meer uit en we verkopen ze ook niet meer. Laat ze maar lekker zelf proberen. Eigen boekjes schrijven zonder redactie. Lekker onderhandelen met de drukker, met de bakfiets lekker rondrijden om de boekjes af te leveren bij de mensen thuis. Marketing is zo overschat, gewoon hard schreeuwen op de Dam dat je een schrijver bent en aandacht is gegarandeerd.

En wat doen de boekenvakkers in die tijd? Die gaan lekker op vakantie. En wat doen ze op vakantie? Ze schrijven natuurlijk gewoon een boek, want het schrijven van een boek kan iedereen. Duh…gewoon gaan zitten en schrijven.